Η αποχή δεν είναι τιμωρία των κομμάτων της πλουτοκρατίας. Ξέρεις καλά ότι και μετά τις ευρωεκλογές, αλλά και μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2009 με την αποχή δεν ίδρωσε καθόλου το αυτί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Σκέψου: Τι κατόρθωσες με την επιλογή της αποχής; Η αποχή - «το κόμμα» της αποχής όπως έλεγαν τότε πολλοί - πήρε 50% και 30% στις προηγούμενες εκλογές. Από την επόμενη κιόλας μέρα όμως ψήφισαν όλα τα αντεργατικά μέτρα της ΕΕ, του ΔΝΤ. Η αποχή τους βολεύει. Βολεύει τα μεγάλα συμφέροντα που πλασάρουν και καλλιεργούν την ψεύτικη εικόνα, ότι τάχα δεν υπάρχει καμία θετική λύση για τα λαϊκά προβλήματα. Οτι είμαστε όλοι ίδιοι! Φοβούνται μη βρει ο λαός το δρόμο του. Γι' αυτό στέλνουν στην αποχή τους ψηφοφόρους που ξέρουν ότι δε θα τους ψηφίσουν. Θέλουν το λαό στη γωνία. Ομως, όταν ο λαός είναι στη γωνία αυτό δεν είναι ουδετερότητα, δεν είναι απλά άρνηση να πάρεις θέση. Είναι πολιτική θέση που στρώνει ακόμα πιο καλά το έδαφος για νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Με μεγάλη αποχή, ιδιαίτερα με μεγάλη νεανική αποχή, θα έρθουν την επομένη των εκλογών και θα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την κρίση των θεσμών, θα τρίβουν τα χέρια τους όμως, γιατί αποχή σημαίνει απογοήτευση και μοιρολατρία.
Η αποχή, λοιπόν, δεν είναι λύση. Στην πράξη σημαίνει εκχώρηση του δικαιώματος συμμετοχής του λαού για να αλλάξει τη «μοίρα» του. Κάτι χειρότερο. Σημαίνει απεμπόληση αυτού του δικαιώματος. Η αποχή φαίνεται να μη μετρά ούτε υπέρ κανενός κόμματος. Οσοι την επικαλούνται πιστεύουν ότι καταδικάζει την όποια πολιτική εφαρμόζεται. Αλλά δε βάζει εμπόδια, δε συμβάλλει στην ανάγκη αλλαγής ρότας.
Σκεφτείτε λοιπόν. Θα στείλουμε μήνυμα αδιαφορίας για ό,τι συμβαίνει; Θα αφεθούμε στη «μοίρα» ή, πιο σωστά, θα αφήσουμε στο αστικό πολιτικό σύστημα την τύχη μας, το μέλλον μας; Θα τους αφήσουμε απέχοντας να λένε, όπως τώρα η κυβέρνηση, ότι ο λαός δε μας καταδικάζει, άρα είναι μαζί μας; Θα αφήσουμε να εκβιάζουν με τα διλήμματα περί χρεοκοπίας, όταν μας χρεοκοπούν; Θα αφήσουμε σε άλλους να δρουν για μας χωρίς εμάς και ενάντιά μας; Θα αφήσουμε στην τύχη, πιο σωστά στις αστικές δυνάμεις, να εξαθλιώνουν εργαζόμενους, να ξεκληρίζουν μικροπαραγωγούς, να στέλνουν στον καιάδα συνταξιούχους, γιατί υποκλινόμαστε στο «είναι μοιραίο» ή από την αντίληψη ότι είτε ψηφίσω είτε όχι δε γίνεται τίποτα; Δηλαδή, τους αφήνουμε να μας καταστρέφουν απέχοντας με τη θέλησή μας, αντί να χρησιμοποιήσουμε την ψήφο για να αρχίσει η αντιστροφή αυτής της πορείας;Η αποχή δεν είναι αντισυστημική στάση, όπως καλλιεργούν διάφορες πλευρές. Αντισυστημική είναι μόνο η στάση που βρίσκεται απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική. Είναι η ψήφος στο ΚΚΕ η μόνη που μπορεί να ανοίξει το δρόμο αλλαγής του σημερινού αρνητικού αντιδραστικού συσχετισμού δυνάμεων, που διαμορφώθηκε μετά τη μεταπολίτευση και συνεχίζει τη σημερινή βαρβαρότητα.
Ας σκεφτούμε την πείρα από τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις στη χώρα μας και από αυτές στη Γαλλία. Τις απεχθάνονται οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, γιατί θέλουν συναίνεση στα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά συνεχίζουν στον ίδιο βάρβαρο δρόμο.Τι θα τους τρομάξει; Η αφαίρεση πολιτικής δύναμης. Και οι εκλογές είναι ένα μέσο. Με την προϋπόθεση να πάμε όλοι για ψήφο όχι απλά καταδίκης τους, αλλά και υπερψήφισης της μοναδικής δύναμης που τους αντιστρατεύεται κυριολεκτικά, με ψήφο υπέρ του ΚΚΕ. Ετσι τους αφαιρούμε πολιτική δύναμη. Αφαιρώντας τους δύναμη, εμποδίζουμε την αντιλαϊκή πορεία. Ας τους δώσουμε με την ψήφο να καταλάβουν ότι ο δυνατός λαός θα τραντάξει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Και δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνατός λαός. Αυτοί δεν αλλάζουν. Την Κυριακή ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση», για ισχυρό ΚΚΕ. Πάνω ο λαός κάτω αυτοί.
